Εμπειρίες

Γιούλη

Στις 13 Αυγούστου έφερα στον κόσμο το πρώτο μου παιδί, τον γιο μου. Το να γίνω μητέρα ήταν κάτι που επιθυμούσα πάντα. Όταν οι φίλες μου έλεγαν «Πότε θα πάμε για ποτό;» εγώ έλεγα «Εγώ πότε θα γίνω μάνα;».
Τελικά το 2015 ήταν η χρονιά μου. Όχι μόνο έγινα μητέρα, αλλά έγινε έτσι όπως το είχα ονειρευτεί. Κατάφερα να το ζήσω. Δεν ήθελα να είμαι απλώς παρούσα στη γέννα του παιδιού μου. Ήθελα να το βιώσω όπως τόσες και τόσες μανούλες πριν από μένα.
Όταν έμαθα για την εγκυμοσύνη μου, ζούσα στην Γερμανία. Εκεί, είχα επιλέξει να γεννήσω με φυσικό τρόπο, μέσα στο νερό, στο δημόσιο νοσοκομείο της περιοχής μου. Για διάφορους προσωπικούς λόγους, όταν βρισκόμουν στον πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης μου αποφάσισα να γυρίσω στο Ηράκλειο Κρήτης απ’ όπου κατάγομαι και να είμαι με την οικογένειά μου για το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης και τον πρώτο καιρό μετά τη γέννα. Όμως η δημόσια υγεία στην Ελλάδα απέχει πολύ, μα πάρα πολύ, από αυτή στη Γερμανία. Έτσι, οι επιλογές μου όσο αφορά τον τοκετό ήταν περιορισμένες. Είχα να επιλέξω ανάμεσα στα δημόσια νοσοκομεία ή στο μαιευτήριο με το οποίο συνεργάζεται η γυναικολόγος μου. Αυτό σήμαινε ότι, πολύ απλά, έπρεπε να ξεχάσω την απόφασή μου να φέρω στον κόσμο το παιδί μου με φυσικό τρόπο. Ήταν κάτι που δεν ήμουν διατεθειμένη να εγκαταλείψω τόσο εύκολα. Έτσι, ψάχνοντας στο διαδίκτυο και ρωτώντας, έμαθα για το σωματείο Ευτοκία. Επισκέφθηκα την σελίδα του στο internet και από εκεί έμαθα για τον τοκετό στο σπίτι (http://www.toketostospiti.gr/). Πρόκειται για μια ομάδα από έμπειρες και εξειδικευμένες μαίες οι οποίες βοηθούν τις γυναίκες, όπως εμένα, που επιθυμούν να γεννήσουν φυσικά, να φέρουν στον κόσμο τα παιδιά τους χωρίς εξωτερικές, αχρείαστες στην πλειονότητά τους, παρεμβάσεις.
Στη συνέχεια, επικοινώνησα με μία από αυτές, η οποία ήταν τελικά και εκείνη που ανέλαβε να με βοηθήσει με τον τοκετό μου. Με ενημέρωσε ότι στην Κρήτη δεν υπάρχουν μαίες που αναλαμβάνουν να βοηθήσουν με τον φυσικό τοκετό και ότι αν τελικά καταλήγαμε σε αυτόν θα ερχόταν μία από εκείνες. Μου σύστησε μια άλλη μαία που βρίσκεται στο Ηράκλειο και θα μπορούσε να με παρακολουθεί και να με “εκπαιδεύσει”μέχρι να φτάσουμε στον τοκετό.
Έτσι και έγινε. Για περίπου τρεις μήνες συνεργάστηκα με τρεις υπέροχες κοπέλες, που με βοήθησαν πραγματικά να προετοιμαστώ, σωματικά και ψυχολογικάγια την μεγάλη στιγμή, την μεγάλη έξοδο.
Έφτασε λοιπόν η ώρα όπου άρχισε το σώμα μου να δείχνει τα σημάδια ότι εκείνη η στιγμή είχε φτάσει. Στις 12 του μήνα με ποναλάκια κάθε μισή ώρα σχεδόν και στις 13 τα ξημερώματα με πολύ πιο έντονους και συχνότερους πόνους. Ενημέρωσα την Ευαγγελία, τη μαία που είχε έρθει από την προηγούμενη αεροπορικώς από Αθήνα, για τα συμπτώματα. Μου είπε να κάνω ένα ντουζάκι και να την ξαναπάρω όταν θα σταθεροποιηθούν οι πόνοι. Επικοινώνησα και με την υπόλοιπη ομάδα των μαιών, οι οποίες μου έδωσαν κουράγιο και με προέτρεψαν να κάνω ορισμένες από τις ασκήσεις που μου είχαν δείξει, μαζί με τις απαραίτητες αναπνοές.
Γύρω στις 10:00 το πρωί οι πόνοι έρχονταν περίπου κάθε 3 λεπτά. Δύο από τις τέσσερις συνολικά μαίες ήταν ήδη στο σπίτι μου και με βοηθούσαν να κάνω σωστά τις ασκήσεις για να βοηθήσω το μωρό μου να βγει στον κόσμο. Συνεχίσαμε έτσι μέχρι τις 11:30 που έσπασαν τα νερά. Από εκεί και πέρα τα πράγματα μέσα στο κεφάλι μου είναι λιγάκι θολά. Οι πόνοι έρχονται όλο και πιο συχνά και εγώ ελάχιστα επικοινωνώ με τον υπόλοιπο κόσμο. Όλο μου το είναι έχει συγκεντρωθεί σε αυτή τη μεγαλειώδη διαδικασία. Οι μαίες με καθοδηγούν και έχουν αναλάβει τα πάντα ώστε εγώ να νιώθω ασφάλεια και σιγουριά και απερίσπαστη να ολοκληρώσω τον τοκετό μου. Η διαστολή έχει φτάσει στα 6 εκατοστά και είναι η ώρα να μπω στην φουσκωτή μου πισίνα με το ζεστό νερό για το τελικό στάδιο της δεύτερης φάσης του τοκετού. Το νερό ήταν υπέροχο! Οι πόνοι μαλάκωσαν και η αλλαγή στάσης ήταν πολύ πιο εύκολη. Έκανα εκεί αρκετές εξωθήσεις, αλλά λόγω τεχνικών δυσκολιών – γλιστρούσα - δεν μπορούσα να δώσω το 100% του εαυτού μου και η γέννα καθυστερούσε. Αποφασίσαμε λοιπόν να βγω και να ολοκληρώσω εκτός νερού για να μη ζορίζουμε και το μωρό μου που έδινε και αυτό τον δικό του αγώνα για να βγει στον κόσμο.
Ύστερα από τρεις ή τέσσερις εξωθήσεις, στις δύο παρά δέκα, είχα επιτέλους στην αγκαλιά μου το παιδί μου!! Η ανακούφιση ήταν μεγάλη. Είχα καταφέρει να γεννήσω στο σπίτι, χωρίς καμία εξωτερική παρέμβαση, χωρίς χάπια, ορούς, επισκληρίδιο αναισθησία και περινεοτομή. Το μόνο που χρησιμοποίησε η μαία για να μαλακώσει ο τράχηλος και να μη σχισθώ, ήταν το ελαιόλαδο παραγωγής μας. Δεν έχω εμπειρία από άλλη γέννα αλλά δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο τοκετό. Ο σύντροφός μου, που ήταν παρών καθ’ όλη τη διαδικασία, έκοψε τον ομφάλιο λώρο όταν αυτός έπαψε να πάλλεται. Μετά από λίγο γέννησα και τον πλακούντα. Μόλις βγήκε και αυτός χαλάρωσα τόσο που ήταν λες και δεν είχα γεννήσει. Έπειτα, ζυγίσαμε τον Αλέξανδρο – έτσι θα τον πούμε – τον μετρήσαμε, τον ντύσαμε και τον βάλαμε να θηλάσει. Έπιασε πολύ εύκολα την θηλή, όπως ήμουν σίγουρη ότι θα κάνει, γιατί η φύση ξέρει καλύτερα από εμάς. Δεν χρειάζεται να πιέζουμε τα πράγματα, αρκεί να τα αφήσουμε να συμβούν. Μετά από λίγο έφαγα το φαγάκι που είχε φροντίσει να ετοιμάσει η μαμά μου και αργότερα σηκώθηκα, περπάτησα, πήγα τουαλέτα και ήθελα και να συμμαζέψω αλλά η Ευαγγελία με συμβούλεψε να μη μένω όρθια για πολύ, τουλάχιστον για τις πρώτες ώρες.
Εν κατακλείδι, ο τοκετός αυτός ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσα να ζητήσω. Θα συμβούλευα κάθε γυναίκα που το επιθυμεί και πληροί τις απαραίτητες προϋποθέσεις για φυσικό τοκετό στο σπίτι, να μη φοβηθεί και να το κάνει πράξη. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα το μετανιώσει, όπως δεν το μετάνιωσα κι εγώ.
Για την ακρίβεια, αν μείνω ξανά έγκυος, έτσι ακριβώς σκοπεύω να γεννήσω και το επόμενο παιδί μου. Στο οικείο περιβάλλον του σπιτιού μου, με δικούς μου ανθρώπους γύρω μου και με την βοήθεια μαιών που γνωρίζουν ότι η εγκυμοσύνη δεν είναι αρρώστια και η εγκυμονούσα δεν είναι ασθενής.

Χρήστος – Έλλη - Μελίνα

Στις 7 Μαρτίου του 2011 ζήσαμε μια συγκλονιστικά όμορφη κι ανεπανάληπτη εμπειρία, την γέννηση της κορούλας μας! Ο τοκετός έγινε στο σπίτι αν και δεν ήταν αυτή η αρχική μας επιλογή. Σχετικά με τα μαιευτήρια είχαμε ενδοιασμούς, διότι πιστεύουμε ότι οι τακτικές που συνήθως υιοθετούνται από αυτά, αντιμετωπίζουν την επίτοκο σαν ασθενή, με αποτέλεσμα να τυποποιείται ο τοκετός και να χάνεται όλη η μαγεία που τον περικλείει.
Τα μαθήματα τοκετού στην Ευτοκία αποτέλεσαν καθοριστικό παράγοντα για την απόφασή μας να γεννήσουμε στο σπίτι. Μας εντυπωσίασε από την αρχή των μαθημάτων το γλυκό χαμόγελο και η φιλική διάθεση και προθυμία για ενημέρωση που έδειχναν τα μέλη του συλλόγου. Από την άλλη μεριά, οι γνώσεις και η εμπειρία που διαθέτουν έγιναν φανερές από την πρώτη κιόλας συνάντηση που παρακολουθήσαμε. Καθώς οι συναντήσεις προχωρούσαν μαθαίναμε όλο και περισσότερα πράγματα για την εγκυμοσύνη και την εξέλιξη του τοκετού. Το σημαντικότερο όμως που μάθαμε ήταν να δείξουμε εμπιστοσύνη, υπομονή και ψυχραιμία σε αυτό που η φύση έχει με τόση σοφία προικίσει τις γυναίκες: να έχουν την δύναμη και την ικανότητα να βιώνουν τον τοκετό και να γεννούν το παιδί τους.
Εμπιστευτήκαμε λοιπόν τον ερχομό του μωρού μας στα έμπειρα και ικανά χέρια των μαιών. Ο τοκετός στο σπίτι μας επέτρεψε να νιώθουμε ηρεμία και άνεση, στοιχεία απαραίτητα για την ομαλή εξέλιξη του τοκετού.
Όλα έγιναν όπως τα είχαμε ονειρευτεί και γι’ αυτό θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά τις μαίες και τον σύλλογο Ευτοκία. Ευχόμαστε σε όλους τους μέλλοντες γονείς να ζήσουν την εμπειρία του τοκετού τους όπως την επιθυμούν!

Άντζελα Λάφια

Ο τοκετός στο σπίτι... Κάθε φορά που η σκέψη μου τρέχει σ’εκείνη την ημέρα,είναι σαν να ζω ξανά και ξανά το ίδιο όνειρο.Ένα πολύ όμορφο συναίσθημα έρχεται και μου φέρνει συγκίνηση.
Το να γεννήσω τελικά “φυσικά” και όχι απλά “φυσιολογικά” είναι κάτι που απέχει πολύ το ένα από το άλλο.
Στο σπίτι έρχονται όλα φυσικά,είσαι με τα πρόσωπα που η ίδια διαλέγεις,δεν σε αγχώνει,δεν βιάζεται και δεν σου φωνάζει κανείς πάνω από το κεφάλι σου.Απλά επικρατεί μια ηρεμία και μια ήρεμη φωνή που σε καθοδηγεί και σε εμψυχώνει.Η φύση κάνει την δουλειά της όπως την κάνει καλά τόσους αιώνες και όλα έρχονται φυσιολογικά.
Και το πιο σημαντικό για μένα…..; Όταν τελικά γεννήθηκε η κόρη μου,κανείς δεν την απομάκρυνε από κοντά μου,ούτε λεπτό.Όλες οι κινήσεις που γίνονταν πάνω της ήταν τόσο απαλές και με σεβασμό προς εκείνη.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στις μαίες που ήταν δίπλα μου εκείνη τη στιγμή και μπόρεσα να ζήσω κάτι μοναδικό.

Τάνια Παλαιολόγου

Γράφω για τον τοκετό μου σήμερα, στην Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού μου, ενώ το 10 ημερών μωρό μου κοιμάται στον καναπέ. Περιμένουμε να βγει η τελευταία πανσέληνος του Αυγούστου για να πάμε την πρώτη μας βόλτα.
Είχε συμβεί και στον πρώτο μου τοκετό, συνέβη και τώρα. Κάθε φορά που σκέφτομαι τις μαίες μου νιώθω συγκίνηση και ευγνωμοσύνη. Το είπα και στην Ευαγγελία σε μία από τις επισκέψεις τις μετά τον τοκετό, “κάνετε την πιο σημαντική δουλειά στον κόσμο”.
Το πρώτο μας παιδί το γεννήσαμε πάλι με τις μαίες της Ευτοκίας, 6 χρόνια πριν στο Κέντρο Φυσικού Τοκετού στο Ίλιον. Ήταν η πιο σπουδαία ως τότε εμπειρία της κοινής μας ζωής, ένας τοκετός που κράτησε πολλές ώρες και εξελισσόταν αργά αλλά σταθερά. Με την βοήθεια της Μαίρης και της Ελευθερίας όλα πήγαν καλά, το παιδί γεννήθηκε κι εμείς μείναμε άλλες δύο μέρες στην αίθουσα που γεννήσαμε, έχοντας όλες τις ανέσεις ενός μαιευτηρίου αλλά και την εμπειρία ενός απόλυτα φυσικού τοκετού χωρίς φάρμακα και παρεμβάσεις, χωρίς καν την παρουσία γιατρού.
Αυτήν την φορά, 6 χρόνια μετά αποφασίσαμε να γεννήσουμε σπίτι. Την τελική απόφαση την πήρα εγώ μία μόλις βδομάδα πριν γεννήσω, με την απόλυτη υποστήριξη και κατανόηση του συντρόφου μου. Ο γιατρός μου με είχε προετοιμάσει ότι θα γεννούσα πριν την 39η εβδομάδα, οπότε μόλις σιγουρευτήκαμε ότι οι συνθήκες είναι όλες κατάλληλες επισκεφτήκαμε και το μαιευτήριο και μετά αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στο σπίτι. Ήταν κάτι που θέλαμε και στο πρώτο παιδί, αλλά προτιμήσαμε να είμαστε σε ένα πιο ασφαλές περιβάλλον.
Προμηθευτήκαμε λοιπόν τα απαραίτητα (υποσέντονα, πάνες ακράτειας, πλαστικό κάλυμμα για το κρεββάτι), κανονίσαμε να υπάρχει κάποιος να κρατήσει το παιδί γιατί οι παππούδες έλειπαν όλοι διακοπές και περιμέναμε.
Την μέρα του τοκετού το πρωί είχαμε ετοιμαστεί να πάμε για μπάνιο. Το πρωί περάσαμε από την Ευτοκία στο Μαρούσι να με δουν η Μαίρη και η Ευαγγελία και μετά θα πηγαίναμε για μπάνιο οικογενειακώς. Όταν με εξέτασαν τα κορίτσια μου είπαν πως δεν θα προλάβω να πάω για μπάνιο, ή πως, στην χειρότερη, αν πήγαινα δεν θα προλάβαινα να γυρίσω. Είχα ήδη 2 εκατοστά διαστολή με έναν εξαιρετικά λεπτό και μαλακό τράχηλο και πολύ συχνές συσπάσεις. “Σήμερα, αύριο το πολύ θα γεννήσεις”, μου είπε η Ευαγγελία. Στενοχωρήθηκα λίγο, το είχα οραματιστεί αυτό το μπανάκι, με τον καύσωνα στην Αθήνα τον Αύγουστο δεν είχα καταφέρει παρά να κάνω δύο μπάνια. Κάναμε όμως αυτό που μας συμβούλευσαν οι μαίες, γυρίσαμε σπίτι.
Στο σπίτι κάθησα λίγο στον καναπέ και χαλάρωσα, “άκουσα” το μωρό και κατάλαβα ότι τα κορίτσια είχαν δίκιο. Ήταν έτοιμος να βγει, οι συσπάσεις είχαν γίνει πολύ συχνές, παρόλο που δεν πονούσα καθόλου, ήταν τα γνωστά πετρώματα που είχα σε όλη την εγκυμοσύνη μου, απλώς πολύ πιο συχνά. Είπα στον Γιάννο, τον γιο μας, ότι σήμερα ή αύριο θα γεννούσα και μου απάντησε “Να γεννήσεις σήμερα μαμά, θέλω πολύ να τον γνωρίσω”.
Πήρα την Μαίρη τηλέφωνο και μου ζήτησε να μετρήσω τις συσπάσεις μου και να την πάρω σε μισή ώρα. Αν ήταν ανά πεντάλεπτο θα έπρεπε να έρθει.
Τις μέτρησα. Από τις 2:30μμ μέχρι και τις 2:45 ήταν συσπάσεις διλέπτου.
Ξαναπήρα την Μαίρη, “θα είμαι εκεί σε καμιά ώρα”, μου είπε. Πράγματι στις 4:00μμ η Μαίρη είχε έρθει. Με ξαναεξέτασε, ο τράχηλος ήταν σχεδόν στα 3 εκατοστά διεσταλμένος και ο αμνιακός σάκος έτοιμος να σπάσει. “Τώρα θα κάνουμε κάποια βαθιά καθίσματα με αναπνοές για να βοηθήσουμε το κεφαλάκι του μωρού να πλησιάσει κι άλλο για να σπάσουν τα νερά και να προχωρήσουμε στον ενεργό τοκετό”. “Μα δεν πονάω καθόλου”, της είπα. “Μόλις σπάσουν τα νερά θα αρχίσει η μήτρα να δουλεύει πιο εντατικά, μην ανησυχείς. Μετά όλα θα εξελιχθούν πολύ γρήγορα”. “Μου φαίνεται απίστευτο, δηλαδή γεννάω;” Μετά την εμπειρία από τον προηγούμενο τοκετό που είχε κρατήσει σχεδόν ολόκληρη μέρα και είχε ξεκινήσει με σπάσιμο νερών, και ειδικά τώρα που δεν αισθανόμουν κανέναν πόνο, αλλά οι συσπάσεις ήταν τόσο συχνές και ο τράχηλος ήδη ανοιχτός, μου φαινόταν απίστευτο ότι σε λίγες ώρες θα είχα το μωρό μας στα χέρια μου. “Ναι, γεννάς” είπε η Μαίρη με την γνωστή της ηρεμία και χαμογέλασε. Και πήρε και την Ευαγγελία να έρθει κι εκείνη.
Ο άντρας μου πήρε το παιδί και το πήγε στους φίλους μας. Τον φίλησα και του είπαμε ότι όταν γυρίσει θα γνωρίσει τον αδελφό του. Ήταν πολύ ενθουσιασμένος. Αρχίσαμε να δουλεύουμε με την Μαίρη, έβαλα και μουσική και κάναμε τα καθίσματα με τις αναπνοές. Πάνω στην κουβέντα μου ζήτησε να βάλω και μία πάνα για να μην χρειαστεί να σφουγγαρίσουμε όταν σπάσουν τα νερά. Πράγματι, στο επόμενο βαθύ κάθισμα άκουσα ένα “πλοπ”! Τρόμαξα και πετάχτηκα πάνω σαν βατράχι. “Τι έγινε;” με ρώτησε η Μαίρη.
-Σαν να μετακινήθηκε σπόνδυλος, της είπα.
-Μήπως σπάσαν τα νερά σου;
-Μα δεν τρέχει τίποτα.
-Αφού φοράς την πάνα.
-Α, ναι.
Αυτό έγινε στις 4:30. Μετά οι συσπάσεις γίνανε όντως πιο έντονες, αρκετά πιο έντονες, είχα την ανάγκη από μόνη μου να κάτσω σε βαθύ κάθισμα και να βγάλω ήχο, να εκτονώσω αυτό που με πίεζε και να αφήσω την μήτρα μου να δουλέψει. Ήρθε κι ο Μιχάλης, ήρθε και η Ευαγγελία, στο μεταξύ στρώσαμε κι ένα παλιό σεντόνι στο κρεββάτι και ο Μιχάλης άρχισε να φουσκώνει την πισίνα στο δωμάτιο του παιδιού μήπως περνούσαμε κάποιες συσπάσεις στο νερό ή μήπως γεννούσα κιόλας εκεί. Δεν πρόλαβε. Λίγο αργότερα τον φωνάξαμε να βοηθήσει, ο τράχηλος είχε ανοίξει πολύ και τα κορίτσια με είχαν ήδη βάλει στο κρεββάτι για να ακούσουν ξανά το μωρό με τον καρδιοτοκογράφο. Οι παλμοί του ήταν μια χαρά, ζωηροί και πεντακάθαροι.
Ούτε που κατάλαβα πότε φτάσαμε στο στάδιο των εξωθήσεων. Ο πόνος ήταν πια πολύ δυνατός και είχα αφεθεί σε αυτόν. Κάποια στιγμή μου λέει η Ευαγγελία “Έχεις σχεδόν τέλεια διαστολή, θέλω τώρα στην επόμενη σύσπαση να μην κάνεις πια εκπνοές, αλλά να κρατήσεις την αναπνοή σου και να σπρώξεις το μωρό σου.”
-Μα δεν έχει μπει στον κόλπο ακόμη, έχει μπει;
-Όχι, αλλά είναι σε αυτό το στάδιο που αν το βοηθήσουμε λίγο θα ανοίξει τελείως τον τράχηλο και μετά είναι ζήτημα λεπτών. Έλα Τάνια μου, κάνε λίγη υπομονή. Τι ώρα είναι; -5:25, είπε η Μαίρη.
-Ε, στις 6 παρά 25 θα έχεις γεννήσει.
Πρέπει να τρόμαξα, γιατί στην επόμενη σύσπαση αντί να σπρώξω άρχισα να λέω “πονάω, δεν είμαι έτοιμη ακόμη, δεν μπορώ και να χάνω τελείως τον έλεγχο της αναπνοής μου.
-Τάνια, μη σε πιάνει πανικός, μου είπε η Ευαγγελία. Εγώ είχα τα μάτια κλειστά. Άνοιξε τα μάτια σου. Κοίταξέ με.
Την κοίταξα, πρώτη φορά παρατηρούσα πόσο μεγάλα και πράσινα ήταν τα μάτια της. Μου έκανε εντύπωση που δεν το είχα προσέξει πριν.
Ήρθε η επόμενη σύσπαση. Κοιτούσα την Ευαγγελία που μου έδειχνε ακριβώς τι να κάνω. Εισπνοή μεγάλη, κράτημα και σπρώξιμο χαμηλά. Έκανα ακριβώς ό,τι μου είπε. Ένιωσα να μου φεύγουν λίγα κακά. “Κάνω κακά;”, ρώτησα. “Όχι δεν κάνεις κακά, σε πιέζει το παιδί, γι' αυτό”, μου είπε η Ευαγγελία για να μην με ανησυχήσει ενώ η Μαίρη με σκούπιζε και άλλαζε υποσέντονο.
Σε τρεις εξωθήσεις ακόμη το παιδί είχε μπει στον κόλπο. Εκεί ένιωσα σαν να με χτυπάει ηλεκτρικό ρεύμα. Έσπρωχνα, πόναγα, κράταγα τα πόδια μου με την βοήθεια του Μιχάλη, ήταν λες και ήμουν στο κέντρο της γης. Και στις άκρες της με κρατούσαν για να μην πέσω, ο Μιχάλης, η Μαίρη και η Ευαγγελία. Η Παντού, το σκυλί μας, μισό μέτρο παραπέρα, περίμενε στο μαξιλαράκι της.
Μόλις έπιασε το κεφάλι, η Ευαγγελία μου έδωσε την τελευταία οδηγία.
-Ωραία Τάνια, πας πολύ καλά, πιάνω ήδη το κεφάλι. Τώρα κοίτα με καλά. Στην επόμενη εξώθηση μόλις σου πω θα σταματήσεις να σπρώχνεις και θα κάνεις μικρές κοφτές αναπνοές. Έτσι.
Και μου τις έκανε.
Έτσι κι έγινε. Το κεφάλι άρχισε να βγαίνει, “Βλέπω το κεφάλι, μου είπε και ο Μιχάλης που με κρατούσε αλλά έριχνε και κλεφτές ματιές από κάτω, “βγαίνει” και ήταν πολύ φωτεινός. Τα κορίτσια μου δώσαν οδηγία να αρχίσω τις κοφτές αναπνοές, εγώ τότε κάρφωσα το ένα μου πόδι στην Ευαγγελία και έκανα μικρές αναπνοές μαζί με ήχο, πονούσε πολύ, αλλά ένιωθα ότι τα κορίτσια με τα χέρια τους πιέζουν μαλακά το περίνεό μου για να μην σκιστώ, “Τάνια μην με σπρώχνεις, μόνο τις αναπνοές”, έλεγε η Ευαγγελία, εγώ εκεί, αναπνοές και το πόδι καρφωμένο πάνω της, “έλα έρχεται, ετοιμάσου να πιάσεις το παιδί σου” η Ευαγγελία, “βγαίνει, νάτος” ο Μιχάλης και το κεφάλι είχε βγει, το υπόλοιπο σώμα γλίστρησε σαν χέλι και σε κλάσματα δευτερολέπτων τον είχα στα χέρια μου.
Ένιωσα τα πνευμόνια του να ανοίγουν στα χέρια μου, το ανεπαίσθητο τρόμαγμα και το πρώτο κλάμα, ο Μιχάλης είχε προλάβει ήδη να βουρκώσει κι εγώ για άλλη μια φορά ήμουν κάθιδρη και πανευτυχής. Το παιδί έκλαψε ελάχιστα, η Παντού σηκώθηκε από το μαξιλάρι της και ήρθε στο πλάι του κρεβατιού και κοιτούσε.
-Τι ώρα είναι; ρώτησε η Ευαγγελία.
-6 παρά είκοσι πέντε.
-Ωραία, ώρα γέννησης 6 παρά εικοσιπέντε.
Μετά το μωρό σταμάτησε να κλαίει και καθόταν ήρεμο στην αγκαλιά μου για πολύ ώρα.
Ο πλακούντας αποκολλήθηκε σχεδόν αμέσως, δεν νομίζω να πέρασαν πάνω από πέντε λεπτά, κόψανε και τον λώρο και αφού με είδαν από κάτω τα κορίτσια μου είπαν πως έχω μια μικρή μόνο εκδορά, ότι δεν θα χρειαστώ ράμματα, μόνο να προσέχω να ρίχνω λίγο νεράκι όταν θα πηγαίνω τουαλέτα αντί να σκουπίζομαι με χαρτί για να φύγει από μόνο του.
Ο Μιχάλης έπιασε το μωρό στην αγκαλιά του, του μίλησε και μετά χαμήλωσε στο μαξιλαράκι της Παντού για να το μυρίσει και το ζωντανό μας.
Τα κορίτσια μάζεψαν τα πάντα με επαγγελματική ταχύτητα ενώ εμείς χαζεύαμε το μωρό μας, τον ζύγισαν, τον μέτρησαν και μου δώσανε τις καθιερωμένες συμβουλές. Τον έβαλα από μόνη μου στο στήθος και το άρπαξε αμέσως.
Μέσα σε μία ώρα και πέντε λεπτά είχα περάσει την δεύτερη πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου, δεύτερη χρονικά, όχι σε σπουδαιότητα. Τόσο διαφορετική από την πρώτη μα ταυτόχρονα τόσο αναπάντεχα δυνατή. Μετά κατάλαβα πόσο υπέροχο είναι να γεννάς σπίτι σου, πόσο ήρεμη ένιωθα μετά, πόσο ήρεμο ήταν και το ίδιο το παιδί στο περιβάλλον του, πόσο όμορφα ένιωθαν και όσοι έρχονταν να μας δουν, πόσο αβίαστα ήρθε και για το πρώτο μας παιδί.
Ήταν πολύ διαφορετικοί και ξεχωριστοί και οι δύο τοκετοί μου, όπως είμαι σίγουρη ότι θα είναι διαφορετικοί και ξεχωριστοί οι δύο μου γιοι. Ο κοινός παρανομαστής και στους δύο ήταν η επιθυμία μας να γεννήσω το παιδί μας φυσικά, η διάθεσή μας να συνεργαστούμε με τις μαίες, και πάνω από όλα η ασφάλεια που νιώσαμε μαζί τους. Πάντα θα τις έχω μέσα μου σαν τις καλές μας νεράιδες, φίλες, μαμάδες και καθοδηγήτριες μαζί σ' αυτό το απίστευτο ταξίδι που κάνουν τα μωρά μας για να έρθουν στο φως. Η δύναμη που αποκτούμε σ' αυτήν την πρώτη μεγάλη δοκιμασία όταν γεννάμε εμείς τα παιδιά μας αντί να αφήνουμε να μας τα “ξεγεννήσουν” άλλοι είναι τεράστια. Την χρειαζόμαστε καθημερινά αυτήν την δύναμη μεγαλώνοντας τα παιδιά μας. Και οι μαίες της Ευτοκίας μας προετοιμάζουν και μας βοηθούν σε κάθε στάδιο. Νιώθω πολύ τυχερή που τις βρήκα.
Δύο ώρες αργότερα ήρθε και ο Γιάννος. Όταν είδε τον αδερφό του χαμογέλασε και πήρε μια βαθιά εισπνοή. Ήρθε κοντά μας.
-Γεια. Είμαι ο αδερφός σου, είπε.

Αιμιλία

Η εγκυμοσύνη μου διήρκεσε κανονικά, δηλαδή εννιά μήνες. Για τον τοκετό στο σπίτι δεν ήξερα. Μου μίλησαν οι φίλοι μου η Σέβα και ο Μιχάλης. Η Σέβα γέννησε και τις δύο κόρες της στο σπίτι τους. Μου έδωσαν τα στοιχεία της Ευτοκίας στην Αθήνα.

Ύστερα ήρθα σε επαφή με την Αυτού Θεία Χάρις Ουρμίλα Ντέβι Ντάσι, εκπαιδευτικό. Μου έδωσε να διαβάσω βιβλία για τον φυσικό τοκετό και τον τοκετό στο σπίτι (Immaculate Deception,Nursing Your Baby κ.ά) και να δω μερικά βίντεος (https://www.youtube.com/watch?v=oXfIVs3fsTY). Μου πρότεινε να έχω μια βοηθό μητρότητας και μια μαία και να ενημερωθώ για τον τοκετό μέσω ύπνωσης (hypnobirthing). Θέλοντας να μάθω περισσότερα για τον τοκετό και την ύπνωση επικοινώνησα με την Ευτοκία στην Αθήνα να ρωτήσω εάν είχαν κάποιον στην ομάδα τους που να γνώριζε για αυτό. Μου σύστησαν την κυρία Ωραιοπούλου η οποία συνεργάζεται στενά με την Ευτοκία και εκπαιδεύει την ομάδα της Ευτοκίας. Το πιο βασικό ήταν όχι ο τοκετός και η ύπνωση για εμένα εκείνη την περίοδο, από όσο προέκυψε ήδη από την πρώτη συνομιλίας μας με την κυρία Ωραιοπούλου, αλλά το να προσαρμοστώ στο νέο μου περιβάλλον. Είχα έρθει στο Ηράκλειο με τον Άγγλο σύζυγό μου. Ο άνδρας μου δεν μιλάει Ελληνικά και εγώ έλειπα από την Ελλάδα για δέκα χρόνια. Ο άνδρας μου δάσκαλος της γιόγκα ήθελε να τον βοηθήσω να βρει δουλειά, κι εγώ που έλειπα τόσον καιρό δεν ήξερα πόσο είχε αλλάξει το Ηράκλειο. Κάναμε κάποιες συνεδρείες μέσω σκάιπ και σταματήσαμε. Πήρα μεγάλο όφελος και ενημερώθηκα για τα δρώμενα στην Ελλάδα.

Η ομάδα της Ευτοκίας εν τω μεταξύ μου είχε ζητήσει να επικοινωνήσω και με την ομάδα στο Ηράκλειο το Εν κυήσει. Επικοινώνησα με τις μαίες στο Ηράκλειο και κάναμε μια συνάντηση. Στην συνάντηση ήταν και οι τρεις μαίες, εγώ, ο άνδρας μου και η μητέρα μου. Ενημερωθήκαμε για τον τοκετό και επιβεβαιώσαμε ότι πάμε προς την κατεύθυνση αυτή.

Ο καιρός περνούσε και όλα πήγαιναν καλά. Επικοινωνούσαμε με τις μαίες για να κρατάμε επαφή και παράλληλα πηγαίναμε και στον γυναικολόγο και στο νοσοκομείο όποτε χρειαζόταν. Οι μαίες μας κατεύθυναν για το τί εξετάσεις θα ήθελαν να δουν εκείνες και ποιές εξετάσεις έπρεπε να κάνουμε. Είχαμε και την γνώμη του γυναικολόγου και τη γνώμη των μαιών.

Έπειτα περιμέναμε μέχρι τον Νοέμβριο οπότε και άρχισαν τα μαθήματα για την προετοιμασία για τον τοκετό. Μαζί με άλλα ζευγάρια για μια φορά την εβδομάδα βρισκόμασταν όλοι μαζί για να μάθουμε κάποια βασικά για το σώμα μας, το πώς θα έρθει το μωρό, τί να περιμένουμε και να βγάλουμε από το μυαλό μας παλιές φήμες για τον τοκετό, ό,τι είχαμε ακούσει από γονείς, φίλους και φίλες με κακή εμπειρία.

Μέσα στον Δεκέμβρη αλλά και νωρίτερα είχαμε την ευκαιρία να δούμε την κυρία Δημοπούλου που ήρθε από την Αθήνα για να μας γνωρίσει και βέβαια να μας δει, να ακούσει το μωράκι μας και να μας πει τα διαδικαστικά του τοκετού στο σπίτι.

Η γέννηση του μικρού Μπάμπα (που στην Ινδία σημαίνει σοφός) έγινε τον Δεκέμβρη. Λίγες μέρες πριν γεννηθεί, η μαία από το εν κυήσει με είχε δει και είχε προβλέψει ότι οι μέρες πλησιάζουν. Τηλεφώνησε στην μαία στην Αθήνα να την ειδοποιήσει. Με την σειρά της η κυρία Δημοπούλου επικοινώνησε μαζί μου να πάρει το οκ ότι έρχεται! Στις 23 Δεκεμβρίου ήρθε το μωράκι μας στο δωμάτιο της κουζίνας στο σπίτι μας. Ήρθε στην ζωή χωρίς φάρμακα και εξωτερικές παρεμβάσεις.

Στις οκτώ το πρωί στις 23 του Δεκέμβρη αφού είχα φάει το πρωινό μου με τον άνδρα μου στο σπίτι μας, βλέπαμε ένα βίντεο για τη ζωή του κ. Σρίλα Πραπουπάντα. Σηκώθηκα να περπατήσω λίγο και με ένα κλικ έσπασαν τα νερά και έτρεξα στην τουαλέτα. Ο άνδρας μου παρέμενε ψύχραιμος και τηλεφώνησε στην κυρία Δημοπούλου που έμενε ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας στο σπίτι της αδελφής μου, να έρθει γιατί έσπασαν τα νερά.

Από την τουαλέτα σύρθηκα στην κουζίνα. Πονούσα. Δεν ήθελα να πάω στην κρεβατοκάμαρα. Η κουζίνα ήταν πιο κοντά και εκεί σχεδόν περνούσα όλη μου την μέρα. Ήμουν στα τέσσερα και ένιωθα έναν πόνο χαμηλά στην πλάτη. Ανέπνεα βαθειά από τη μύτη και το στόμα όπως έμαθα στη γιόγκα και στο εν κυήσει. Δεν στρίγκλιζα. Έβγαζα έναν ήρεμο ήχο Μμμ… Η μαία μόλις έφτασε από το σπίτι της αδερφής μου άπλωσε ό,τι χρειαζόταν στο πάτωμα και ετοιμάστηκε γενικά. Εγώ εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να δω τί έκανε. Κάθισε δίπλα μου. Ήταν μεγαλόσωμη και αυτό μου έδινε το αίσθημα της προστασίας. Η φωνή της απαλή και αποφασιστική με καθοδηγούσε: Σπρώξε μου λίγο. Έλα κορίτσι μου! Έλα να έρθει το μωράκι μας! Άφησε τον να φύγει από την κοιλιά σου τώρα! Μην τον κρατάς!

Βλέπετε, σαν μαμά δεν ήθελα να φύγει το μωράκι μου από την κοιλιά μου. Δεν ήθελα να τον ανεξαρτητοποιήσω. Η έγκυος μαμά απολαμβάνει όλα τα καλά του κόσμου!

“Δεν μπορώ να σπρώξω άλλο” έλεγα όσο ήμουν στο πάτωμα στα τέσσερα. “Να την σηκώσουμε όρθια!” Είπε η μαία. Με σήκωσαν με τον άνδρα μου όρθια και αμέσως γλίστρησε ο μικρός Μπάμπα και μου έδωσε ένα απίστευτο αίσθημα γυναικείας ωρίμανσης και ολότητας. Με έκανε να νιώθω πλήρης!

Βγήκαν και οι ώμοι του και με κάθισαν αμέσως οι μαίες, εν τω μεταξύ στη διάρκεια του τοκετού είχε έρθει και η Αγγελική, η μαία από το εν κυήσει, στην καρέκλα πάνω στο σεντόνι. Μου έβαλαν το μωράκι μου πάνω στην κοιλιά μου. Έβηξε ο Μπάμπας, έκανε κακάκια του και ύστερα έκλαψε. Έκλαψε ένα τόσο δυνατό κλάμα που άνοιξαν τα μάτια μου και είδαν το θαύμα στο μεγαλείο του! Τον έβαλαν στο στήθος μου. Δεν χρειαζόμουν ράματα.

Ο άνδρας μου έκοψε τον ομφάλιο λώρο. Ύστερα βγήκε και ο πλακούντας και όλα ήταν φυσικά! Τέλεια! ίσως και λίγο σοκαριστικά με την καλή έννοια.

Σε λίγες μέρες ο μικρός Χριστός θα γεννιόταν και το πνεύμα κατάνυξης της γέννησής Του είχε έρθει και στο σπίτι μας!

Ξάπλωσα στο κρεβάτι και όλες οι μέρες που ακολούθησαν με βρήκαν αγκαλιά με τον μικρό μου. Είμασταν όλοι μια οικογένεια! Ενωμένοι και δυνατοί ενάντια σε αυτούς που πίστεψαν ότι δεν θα τα καταφέρναμε. Γιατί τα καταφέραμε αφού είχαμε δίπλα μας ανθρώπους δυνατούς με πίστη στο πανάρχαιο μητρικό ένστικτο. Αυτό μας έδωσε την δύναμη να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες γενικότερα. Εκεί που οι άλλοι λένε “δεν μπορείς” η φύση μπορεί και εμείς πάμε με τους δυνατούς και τους θετικούς ανθρώπους!

Ο άνδρας μου κι εγώ ευχαριστούμε την Αυτού Θεία Χάρις την κυρία Ουρμίλα Ντέβι Ντάσι που μας συνόδεψε πνευματικά στο ταξίδι μας.